Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θυμάται τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Κύπρο, την κιθάρα που του πήρε δώρο ο πατέρας του όταν ή-ταν εννιά ετών- η αφορμή για να κάνει τα πρώτα του μαθήματα στο Ωδείο - αλλά και τις σπουδές κλασικής μουσικής που έκανε, με παρότρυνση της μητέρας του.
Αναφέρεται στην πρώτη του δουλειά, στα 12 του, σε μια ταβέρνα στην Πράσινη Γραμμή, που το έκανε για εκείνον και όχι γιατί είχε ανάγκη τα λεφτά, ενώ θυμάται τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικό διαγωνισμό, όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στις συνεργασίες του με την Χ. Αλεξίου, τη Δήμητρα Γαλάνη, αλλά και τον Γιώργο Νταλάρα, με τον οποίο - όπως λέει - μοιάζουν πολύ.
Δηλώνει ότι η κιθάρα είναι η προέκτασή του εαυτού του, αναφέρεται στον εσωτερικό ενθουσιασμό που νιώθει όταν τραγουδάει, αλλά και στη σημασία του στίχου σ’ ένα τραγούδι. Θεωρεί ότι το τραγούδι σήμερα περνάει δύσκολες στιγμές, ενώ πιστεύει ότι «πρέπει να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερος και να κάνεις ό,τι θέλεις. Σαν πουλί στον αέρα»…
No comments:
Post a Comment